گاهی فاصله ی زیادی بین علاقه و خوشبختی نمی ماند . . .

چه بخواهی چه نخواهی بین علاقه ی حقیقی و خودخواهی درحال رفت و برگشتی،یک وقت میبینی گریزی از رها کردن نیست. باید رفت برای خوشبختی اش. . .

باید همه چیز را دست نخورده همانجا گذاشت و رفت!

این رفتن به کندن ذره ذره ی وجودت میماند. . .

سینه ات را میـــــــسوزاند. . .

دلــــــــتـــــ را بیقرار میکند. . .

قلبت را از هم میـــــــ  ــــدرد. . .

اشکت را سرازیر میکند . . .

نفست را میبـــــ ــــ ـــ ــ ـــرد. . .

ولی تو برای همین رفتن ،

برای خوشبختی اش دعا میکنی. . .

خوشبختی ای که شاید تو در آن سهمی نداری . . .!

نوشته شده در سه شنبه 90/7/26ساعت 9:3 صبح توسط زهرا.م نظرات ( ) |