آيا تا كنون ديده اي كه اين همه صفات متناقض در يك فرد جمع شود؟؟

مثل يك كارگر ساده با دست و بازويش خاك را مي كند و در آن سرزمين سوزان بدون ابزار، قنات مي كند ، مانند يك حكيم مي انديشد، همچون يك عاشق بزرگ و يك عارف عظيم عشق مي ورزد، به سان يك قهرمان شمشير مي زند و همانند يك سياستمدار رهبري مي كند و مانند يك معلم اخلاق مظهر و سرمشق فضايل انساني براي يك جامعه است. هم يك پدر است و يك دوست وفادار و هم يك همسر نمونه.

چنين انساني است كه در دنيا تنهاست.

علي(عليه السلام) در ميان پيروانش هم تنهاست، در اوج ستايش هايي كه از او مي شود مجهول مانده است. درد علي (عليه السلام) دو گونه است: يك درد، دردي است كه از زخم شمشير ابن ملجم در فرق مباركش احساس مي كند، و درد ديگر، دردي است كه او را تنها در نيمه شب‌هاي خاموش به دل نخلستان‌هاي اطراف مدينه كشانده ... و به ناله در آورده است و ما تنها بر دردي مي گرييم كه از شمشير ابن ملجم در فرقش احساس مي كند .

اما، اين درد علي (عليه السلام) نيست،

دردي كه چنان روح بزرگي را به ناله آورده است، تنهايي است ، كه ما آن را نمي شناسيم!

بايد اين درد را بشناسيم، نه آن درد را؛
كه علي(عليه السلام) درد شمشير را احساس نمي كند، و ... ما درد علي را احساس نمي كنيم.

پروردگارا ! قلبمان را با روح آسماني اش ، پيوند زن.

آرزومند توفيق و محتاج دعاي شما .